I guess economic crisis made fashion designer realize that they cannot depend on the “hip factor” and their logo impact anymore. Women today do not have the luxury to make impulsive consumer decisions, just because they soooo adored an item in a fashion editorial; to the contrary, they search for clothes they can keep for more than a season.
So, fashion industry’s response is the “real clothes” movement. Fashion designers emphasize on good quality and classic clothes, which are meant to be kept in the closet for many years.
On that context, it seems that the next big fashion quest is not the future huge trend (aka leggings, fur, thigh-high boots), but “icon” items, that are both versatile & classic. No wonder that the January issue of british Vogue dedicated a whole editorial to the secret charm of the silk shirt.
photo: Akris SS 2011, http://www.style.com
I believe that fashion designers have found the best way to convince us it is still a good idea to spend money on “it-clothing” (should we rename them to “forever-clothing”?), so I guess the next big business trend is “clothing for a reason”, meaning clothes that prove themselves worthy of our money. Personally, I expect to see a lot of editorial on the virtues of cashmere, patent leather and simple lines.
P.S. On fashion trends we are to forget, under the real clothes movement, read the magnificent post from Giota Tachtara, at Ermoumag.
I’ve been in a blog-o-coma for the last six months. The main reason was my heavy workload (my job involves a lot of writing, so the last thing I wanted to do, at the end of a hard day, was to sit in front of the computer again, and write).
But that’s not the whole story; I’ve been thinking a lot about the meaning of fashion blogging, and I thought that Stylesheet19 lacked a clear positioning amongst the large number of greek fashion blogs. At the beginning of the fashion blogging trend, posting your outfits and write your own ideas about fashion was enough. Well, not anymore, at least not for me; I am jealous of bloggers like Man Repeller, whose blog has a clear identity and stands out. So, I’m thinking that, from now on, I will focus more on the business of fashion, from my point of view as a shopper. And I will write in English, as you may have probably guessed right now.
Of course, nothing can urge a blogger to begin writing again more than her wish to complain about something (greek politics bloggers are the living proof of that cliché). In my case, the motive was my unbelievable story of as Asos Order.
It all started with that skirt. Lovely, perfect for Christmas
(photo; asos.com)
and so Chanel pre-fall 2010
(photo; style.com)
So I placed my order in Asos, pleasantly surprised by the zero delivery fees, due to a site’s Christmas offer. My order was dispatched the day after, 13 December, and, by that time, I was thinking that Asos validated its nomination as the most influential retailer of 2010.
And then, there was the British snow, causing major delays in the deliveries of Asos. According to Asos.com, deliveries in Greece are to be sent within the next 7 working days; being on the 9th working day, I thought it was time for me to contact with Asos’ customer care team.
The omens were good; after all Asos urges us to contact them via email, declaring their commitment to answer it within 60 minutes.
I was kind of disappointed for Asos not informing me about the delay with an email, since I was not able to track my order on standard shipping (an option Outnet.com offers to its customers). However, I guess it must have been impossible, even for the most influential retailer of 2010, to inform all Christmas shoppers via email about delivery delays; after all, their declarations of commitment assured me of the quality of Asos’ customer care.
And then I waited. I waited for 60 minutes, refreshing constantly my hotmail page. That went on for 5 hours. I was beginning to feel frustrated; my credit card had been charged, the order had not arrived, and Asos kept me in the dark. I was thinking that the speakers of the E-Commerce Conference (hold the irony of the conference’s title) I was organizing in December 17 had no problem flying from snowy London to Athens, so what was wrong with my Asos order? Moreover, the shipment address is my work address and my office will be closed next week, for Christmas. It was impossible for me to receive my order next week.
Since the proposed by Asos medium did not work, I decided to try my second best option, twitter. But Asos kept ignoring me. They finally decided to deal with my situation, after my angry tweet reply to a fellow Spanish fashionista, who was dealing with the same Asos problems.
They encouraged me to tweet Asos_HeretoHelp for an inquiry; so I guessed that email is not the best way to address Asos customer care team, and the trick to catch their attention is REALLY negative criticism. I was under the impression that dealing with an angry customer is not a good customer care policy, just like abortion is not much of contraception method.
But, let’s stay positive, Asos finally answered me that my order may delay until 30 December, and I should contact them again, if I had not received my order until 4 January!
Ok, let’s acknowledge the fact that they took interest in my case; I thought that that was the prerequisite for the most influential retailer of 2010, but, ok again, desperate times, desperate solutions. So, I had a final question; how should I receive my order in my work address next week, when my office will be closed? Was it possible for me to change the delivery address?
Unfortunately NO! A tweet for Asos_HeretoHelp (irony again) informed me that they cannot amend the delivery address, since it has been sent through AirMail, an non-trackable service.
I was furious! Furious! It is ok for them to ask for my understanding, because of the weather condition, but they cannot find a solution for me not being able to receive my order! But, then again, I decided to be consensual; surely it must be very hard, even for the most influential retailer of 2010, to handle that much traffic in their e-shop, with all Christmas shoppers wondering where their orders are. So, what did Asos do to handle with the augmented e-shop traffic? THEY THROW A SALE! FOR CRYING OUT LOUD!
Let me clarify that I am not mad at Asos not being able to deliver my order, due to the weather, but for their poor handling of the situation, totally incompatible with their famous customer care values.
Dear Asos, a commitment is like marriage; it is valid in sickness and in health, in sunshine and in snow. I hope the recent crisis makes you rethink the way you work; otherwise, I can think of many adjectives replacing the “influential” in your accreditation.
P.S; Evion2000 tweeted me about a «generic e-mail reply». I guess, I have just received mine, informing me that «To allow for any postal delays, we do ask that you allow an extra 7 working days for your delivery on top of the above timescale. In the unlikely event your order is not delivered by 30/12/2010 please let us know as we can then look into this and find the best resolution for you. It might also be useful to know that this parcel is due to be delivered by your domestic postal service and a tracking number is not available for this package.»
Ok, so who’s to blame; bad weather, standard dealy policies or my local postal services? And what about the Asos tweet about bad weather? People, at least have the decency to align your twitter and email response teams!
Κι όμως, εγώ η φανατική των μαύρων-μαυρων κυπαρισσί μανό, ερωτεύθηκα ένα παστελ χρώμα για το καλοκαίρι
To Haute as Hello από την καινούργια καλοκαιρινή συλλογή της Essie ανακηρύσεται από εμένα ως η «βασίλισσα» του summer 2010 mani-pedi, αφού τονίζει το μαύρισμα και πάει με όλα τα ρούχα. Εγω το ανακάλυψα στην goodie bag του West Coast Cooler, κι από τότε το τιμώ δεόντως.
Αν λοιπόν βαρεθήκατε την μονοκρατορία του κοραλί (για το οποίο, καλό είναι κάποια στιγμή να αποφασιστεί ποια είναι η ακριβής απόχρωση του, αφού τα απανταχού salons «βαφτίζουν» κοραλί μια ευρεία γκάμα χρωμάτων, που κυμαίνεται από φωτεινό κόκκινο ως το φούξια!), δεν έχετε παρά να το δοκιμάσετε -δεν θα είναι δύσκολο, αφού τα Essie είναι τα μανό που προτιμούν σχεδόν όλα τα ινστιτούτα αισθητικής.
H Diane von Furstenberg έχει δηλώσει κατά καιρούς οτι, η σεξουαλικότητα που αποπνέει το διάσημο wrap dress (που η ίδια επινόησε) έγκειται στην απλότητα του: ξυπνάς, το φοράς με τα αγαπημένα σου αξεσουάρ, και δρόμο…
Αν έπρεπε να βρούμε το αντίστοιχο του wrap dress γι’ αυτό το καλοκαίρι, στο πιο casual, θα ψήφιζα δαγκωτό τον συνδυασμό boyfriend jeans με το αγαπημένο μας t-shirt:τι πιο cool από το να ξυπνάς, να φοράς το πιο άνετο τζην της γκαρνταρόμπας σου και το t-shirt που δεν σε προδίδει ποτέ! Για ένα πιο elegant twist, προσθέτω μια κομψή ζώνη, ψηλά τακουνια, την αγαπημένη hobo bag…et voila, το look που σε βγάζει ασπροπρόσωπη από το πρωί ως το βράδυ.
Το αγαπημένο μου t-shirt φέτος είναι το «Sushi» από την σειρά του Don Provolone, τόσο για το ευφάνταστο σχέδιο, όσο και για την εξαιρετική ποιότητα (μπορείς να είσαι cool καλοκαιριάτικα με κάτι λιγότερο από εξαιρετικής ποιότητας βαμβάκι στο δέρμα σου; Οχι!). Τσεκάρετε και τα άλλα σχέδια, είναι φοβερά!
Μου αρέσει να το συνδυάζω με boyfriend jean των Pepe Jeans, ψηλά τακούνια και μια μπεζ ζώνη από τα Uterque, πρόσφατη αγορά από την Μαδρίτη (αλήθεια, ποτέ θα αποκτήσει η πολύ καλή σειρά δερμάτινων ειδών της Inditex την παρουσία που της αρμόζει στην ελληνική αγορά).
Νομίζω οτι μόλις απέκτησα την λύση στο «δεν-ξέρω-τι-να βάλω» σύνδρομο -γι’ αυτό το καλοκαίρι τουλάχιστον.
Αρτι αφιχθείσα από την Μαδρίτη, την πόλη με το καλύτερο street fashion και τις γυναίκες με το μεγαλύτερο ταλέντο στο mix &match-παρά την κοινώς διαδεδομένη πεποίθηση, που θέλει τις κατοίκους του Λονδίνου να φέρουν τα σκήπτρα της ευρηματικότητας στον ντύσιμο. Δυστυχώς, ντρεπόμουν πολύ να τραβήξω φωτογραφίες τις περαστικές, οπότε θα αρκεστείτε στην περίγραφη ενός από τα πολλά ευφάνταστα outfits που είδα: τζην σορτσάκι, με γκριν μάλλινο καλσόν, πέδιλα στην ίδια απόχρωση με το καλσόν (κάπως έτσι λύθηκε η απορία μου για το πως φοριούνται τα πέδιλα τον χειμώνα), φανελάκι, και σκούρο μπλε αντρικό μπλέηζερ. Παρά τα φαινομενικά ετερόκλητα κομμάτια, η κοπέλα ήταν θέα (αλλά δυστυχώς θα αρκεστείτε στον λόγο μου γι’ αυτό).
Με το ταξιδάκι στην Μαδρίτη όμως, μου άνοιξε (προώρα) η όρεξη για διακοπές: άρχισα να ονειρεύομαι ταξίδάκια σε παραθαλάσσια μέρη, και τον εαυτό μου να πίνει ροζέ κρασί (το κατεξοχήν ποτό παραλίας στην Γαλλία), σε κάποια παραλία. Ετσι, όταν γυρίσα στην Ελλάδα, και βρήκα το goodie bag του West Coast Cooler, η χαρά μου δεν περιγραφόταν!
Φαίνεται οτι, μετά τους αμμόλοφους του Αμπου Νταμπι (στην προβολή του SATC 2), το West Coast Cooler σκοπό έχει να μας ταξιδέψει στην γαλλική ριβιέρα, προμηθεύοντας μας τα απαραίτητα για την παραλία, όπως εντυπωσιακά κολιέ, θεαματικά καπέλα, ζωηρόχρομα μανό και αντηλιακό (βέβαια, 10 δείκτη προστασίας φοράμε μόνο κάτω από ομπρέλα, μην ξεχνιόμαστε!)
Βάζω το καπέλο μου, πίνω και μια γουλιά West Coast Cooler Rose, και…έτοιμη για Croisette
Αααα, θέλω διακοπές!!!
Μπορεί μια ορκισμένη οπαδός των flat να φορέσει πλατφόρμα όχι 10, ούτε 12, αλλά 15 πόντων;
Κι όμως μπορεί, αρκεί να βρει το κατάλληλο παπούτσι.Νόμιζα οτι ευκολότερα θα περπατούσα με ξυλοπόδαρα, παρά με τις Steve Madden πλατφόρμες της φωτογραφίας, κι όμως τελικά κατάφερα να τις υϊοθετήσω ως καθημερινά παπούτσια -εντάξει, δεν τρέχω και μαραθώνιο, όμως την διαδρομή με το μετρό την βγάζω μια χαρά.
(+): Το αρκετά κομψό για πλατφόρμα σχήμα τους (η φόρμα τους είναι αρκετά μικρή, γι’ αυτό και τις πήρα σε 40, ενώ κανονικά φοράω 39)
(-): Το made in China label τους (κάτι που δυστυχώς πρέπει να αρχίσω να προσέχω πριν, κι όχι μετά από το πέρασμα στο ταμείο
Ήμουν κι εγώ στο χθεσινό Swap not Shop party. Απ’ ότι φαίνεται, η καταπληκτική ιδέα των Θαλεια, Σάντρα και Βίβιαν γίνεται όλο και πιο δημοφιλής, καθώς στο 6 D.O.G.S. της Αβραμιώτου επικρατούσε από νωρίς το αδιαχώρητο.
Μου αρέσει πάρα πολύ η ιδέα του Swishing, και είχα αποκομίσει άριστες εντυπώσεις από το προηγούμενο Swap not Shop party στο οποίο είχα παραβρεθεί, καθώς τα «λάφυρα» ήταν άριστης ποιότητας και πολύ ωραία –δεν μπορείτε να φανταστείτε με τι καμάρι απαντούσα σε όσους με ρωτούσαν από πού πήρα τις γόβες μου, «τις πήρα δωρεάν από ένα πάρτυ ανταλλαγής ρούχων».
Το χθεσινό πάρτυ ήταν διαφορετικό από αυτό στο οποίο είχα παραστεί τον περασμένο Οκτώβριο. Οι ευχάριστες εκπλήξεις είχαν να κάνουν με το workshop που είχαν στήσει τα κορίτσια στον πάγκο στην είσοδο του μαγαζιού, όπου μπορούσες να εξατομικεύσεις τα «λάφυρα» σου κόβοντας, ράβοντας και στολίζοντας με φιόγκους, χάντρες κλπ., καθώς και με την παρουσία της MKO Ance, με πολύχρωμα ρούχα φτιαγμένα από γυναικες από το Αφγανιστάν και την Αλγερία.
Αυτές ήταν οι ευχάριστες εκπλήξεις. Γιατί στο post αυτό, δυστυχώς, θα γκρινιάξω λίγο. Όχι για την διοργάνωση των κοριτσιών (που ήταν άψογη), αλλά για το πώς αντιλαμβάνονται το swishing κάποιοι άνθρωποι. Η δική μου αντίληψη επιτάσσει ότι προσφέρεις προς ανταλλαγή ρούχα, τα οποία είναι καθαρά και δεν φέρουν εμφανή σημάδια φθοράς (προσωπικά, βάζω πλυντήριο με τα ρούχα που θα δώσω προς ανταλλαγή, και τριπλοτσεκάρω ότι δεν έχουν κάποιο ελάττωμα). Για εμένα, στραβοπατημένα και γδαρμένα παπούτσια και μπλούζες με σημάδια από ιδρώτα στις μασχάλες δεν έχουν θέση όχι σε swap party, ούτε καν στα καλάθια των απανταχού ενοριών. Επίσης, έχω την εντύπωση ότι ο συγκεκριμένος χώρος (ή η διαρρύθμιση του) δεν διευκολύνει πλέον την διεξαγωγή του event, καθώς, λόγω κοσμοσυρροής, ήταν από δύσκολο ως αδύνατο να δεις τα διαθέσιμα ρούχα.
Κάνω μια πρόταση: το “no rules” ήταν αυτό που χαρακτήριζε τα Swap not Shop parties από την πρώτη διοργάνωση τους. Μήπως όμως το event έχει γίνει πλέον πολύ μαζικό για να είναι βιώσιμο; Μήπως πρέπει να εφαρμοσθούν κάποιοι κανόνες, ώστε να διασφαλισθεί ότι όλοι όσοι συμμετέχουν στην καταπληκτική αυτή προσπάθεια έχουν το ίδιο πράγμα τους στο μυαλό τους (δηλαδή την ανταλλαγή ρούχων, όχι να ξεφορτωθούν την σαβούρα τους);
Αυτά τα ολίγα από εμένα…κατά τα άλλα, keep up the good work
Σε ταινίες όπως «Τα φτερά του έρωτα» του Βεντερς, στο τέλος, αποκωδικοποιείς τα μηνύματα του σεναρίου και της σκηνοθετικής άποψης. Σε ταινίες όπως το Sex & the City 2, αναλύεις τα trends που θα κυριαρχήσουν στο street fashion, και θα είναι εμπνευσμένα από τα ensemble της Patricia Field.
photo: Daily Mail
Πέρα από το Halston tribute (που και να θέλεις να μην το προσέξεις, είναι αδύνατο), αξιοπρόσεκτη ήταν η συχνή αναφορά των πρωταγωνιστριών στα vintage ρούχα τους. Υποθέτω οτι, με αυτόν τον τρόπο, οι σεναριογράφοι θέλησαν να δείξουν οτι οι ηρωϊδες είχαν επίγνωση της οικονομικής κρίσης, και ανακύκλωναν εκ πεποιθήσεως το περιεχομένο των walk-in closets τους για να δημιουργήσουν νέα σύνολα. Βέβαια, αν όντως αυτή ήταν η πρόθεση των σεναριογράφων, το μήνυμα που πέρασαν δείχνοντας την Σάρλοτ να…μαγειρεύει φορώντας vintage φούστα Valentino μάλλον ήταν διαφορετικό από αυτό που είχαν κατά νου.
Πέρα από τις vintage αναφορές, εντύπωση μου έκανε ένα Carrie outfit που πέρασε λίγο απαρατήρητο: φαρδύ shorts, loose t-shirt και τακούνια. Βρήκα τον συνδυασμό των ρούχων με χαλαρή εφαρμογή πολύ πετυχημένο, και χαρακτηριστικό του στυλ που η Field έχει δημιουργήσει για τον χαρακτήρα της Carrie.
Χθες το βράδυ λοιπόν. αποφάσισα να συνδυάσω το vintage με το loose, συνδυάζοντας vintage πουκάμισο (όχι Valentino, όταν εμείς οι πτωχές πλην τίμιες fashionistas λέμε vintage, εννοούμε κομμάτια, συνήθως χειροποίητα, που έχουμε κληρονομήσει από μαμάδες, γιαγιάδες, θείες), military short και ψηλά τακούνια.
Totally carried away
Μόλις γύρισα από την προβολή του Sex & the City 2, που οργάνωσε το νέο wine cooler West Coast αποκλειστικά για fashion bloggers.
Βρήκα την ταινία απρόσμενα…καλούτσική, καθώς δεν ήταν τόσο ανούσια, ματαιόδοξη και ρατσιστική όσο την χαρακτηρίζουν οι κριτικές. Μάλιστα, πιστεύω οτι είναι καλύτερη από την πρώτη ταινία, και οτι, σεναριακά, έχει «πιάσει» καλά την ανησυχία των δεσμευμένων γυναικών οτι γίνονται βαρετές και ¨καλοπαντρεμένες». Βέβαια, μην περιμένετε πολλά: η σπιρτάδα, το χιούμορ και η ευαισθησία της σειράς δεν κατάφεραν να βρουν τον δρόμο για την ταινία. Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα οτι η ταινία έχει λίγο μπουρλέσκ χαρακτήρα φαρσοκωμωδίας, άρα τις αιτιάσεις που διάβασα σε κάτι κριτικές για σεξιστικά και ρατσιστικά μηνύματα, μάλλον υπερβολικές τις βρίσκω.
H Sarah Jessica Parker δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε οτι είναι η νέα chief creative director του οίκου Halston, γι’ αυτό και φοράει Halston Heritage (σαν το αέρινο πορτοκαλί της φωτό) ακόμα και σε σκηνές που σαβουρώνει κινέζικο με τον Big μπροστά στην 47αρα flat screen.
Πάρα το εμφανώς αβανταδόρικο promotion του Halston (όπως και να το κάνουμε, η Carrie είναι πρωταγωνίστρια), προσωπικά ανακηρύσσω νικήτρια του στυλ στην ταινία το αουτσαϊντερ Μιράντα, καθώς η μαύρη Julien MacDonald τουαλέτα της ήταν, για μένα, το καλύτερο κοστούμι της ταινίας.
Και μπορεί εγώ να δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στον Julian MacDonald, προβλέπω όμως οτι το comeback του Halston θα είναι θορυβώδες -το σομόν ζέρσευ Halston Heritage της φωτογραφίας έχει ξεπουλήσει στο Netaporter.
Επίσης προβλέπω οτι το West Coast θα κάνει μεγάλη επιτυχία το καλοκαίρι σε αυτές που δεν τους αρέσει η μπίρα, και δεν «αντέχουν» το αλκοόλ των κοκτέηλ κάτω από τον καυτό ήλιο.
Μια πρωτιά για το stylesheet19: το πρώτο μου post για εσώρουχα! Οχι, δεν επηρεάστηκα από το «Sex, lies & videotape» κλίμα των ημερών, μόλις ανακάλυψα το ΤΕΛΕΙΟ σουτιέν για λευκά Τ-shirt (είμαι πολύ ενθουσιασμένη γιατί φοράω λευκά T-shirt με στάμπες όλο τον χρόνο, εκτός αν έχει 5 βαθμούς κελσίου).
Photo: undercolors of benetton catalogue s/s 2010
Το ονειρεμένο t-shirt bra είναι αυτό της παραπάνω φωτογραφίας, στο χρώμα του δέρματος. Το εν λόγω σουτιέν ενδέχεται να μην σας γεμίσει το μάτι, καθώς είναι one -size (!!!!), και εκ πρώτης όψεως φαίνεται κατάλληλο μόνο για την 11χρονη ξαδελφούλα σας, που θέλει να φοράει σουτιέν για να κάνει την μεγάλη. Ομως το microfibre του σουτιέν του δίνει μεγάλη ευπλασία, με αποτέλεσμα να «αγκαλιάζει» και αν υποστηρίζει διακριτικά το στήθος, ανεξαρτήτως μεγέθους (για να καταλάβετε, εφάρμοσε τέλεια σε εμένα, που φοράω 70C).
Γυρνώντας σπίτι από την πρωϊνή εξόρμηση για ψώνια, βρήκα στο mail μου τα νέα για τις νέες shopping bags της Benetton, τις οποίες δημιούργησαν σχεδιάστριες της Fabrica (του πολυπολιτισμιού εργαστηρίου έρευνας για την επικοινωνία που ίδρυσε η Benetton).
Οι τσάντες είναι φτιαγμένες από βαμβακερό καμβά.
Το concept της shopping bag μου αρέσει πάρα πολύ, γιατί, αν είναι αρκετά μεγάλη, μπορεί να χωρέσει «λάφυρα» από μια πρωινή βόλτα στα μαγαζιά, πριν την δουλειά (9 με 10 το πρωί είναι η καλύτερη ώρα για ψώνια), όταν έχεις πει στον προϊστάμενο οτι πχ. πας στο ταμείο να ανανεώσεις το βιβλιάριο σου (ελπίζω να μην με διαβάζει κανένας του ΔΝΤ και αρχίσουν πάλι τα πέρι έλλειψης ανταγωνιστικότητας, δεν φταίμε εμείς που κάνουμε αυτοσχέδια breaks ελλείψει θεσμοθετημένο lunch hour).
Μιλώντας για lunch, τα σχέδια των συγκεκριμένων τσαντών σε προδιαθέτουν περισσότερο να τους χώσεις ταπεράκια για το μεσημεριανό στην δουλειά, μια χαρά δηλαδή -κι όχι τιποτ’ άλλο, αυτά τα τσαντάκια από τα Harrods, τα οποία οι ελληνίδες χρησιμοποιούν για τα ταπεράκια τους, τα ‘χει σιχαθεί η ψυχή μου (μα πώς είναι δυνατόν να μην βλέπεις ΟΥΤΕ ΕΝΑ πράσινο πλαστικό τσαντάκι στο tube του Λονδίνου και χιλιάδες στο μετρό της Αθήνας;)
Μια μικρή παρατήρηση:αναγνωρίζω οτι μάλλον είναι βολικό για τα logistics της Benetton να δίνει ελευθερία επιλογής κωδικών στους franchisees της, ομως είναι μεγάλη ταλαιπωρία να ψάχνεις να βρεις το συγκεκριμένο κατάστημα από το οποίο αγοράστηκε κάτι για να κάνεις μια αλλαγή. Επίσης, αυτός ο διαχωρισμός ρούχων και εσωρούχων benetton σε δεσμεύει ακόμα περισσότερο στις αλλαγές. Κάνω αυτήν την επισήμανση γιατί πολυκαταστήματα όπως το attica σου δίνουν την δυνατότητα να αλλάξεις τον κωδικό ενός corner με κωδικό ενός άλλου corner, και μετά τα μικρά μαγαζιά κατηγορούν τα malls για αθέμιτο ανταγωνισμό. Δεν θα ήταν ωραία, αν τα Benetton έδιναν μεγαλύτερη ευελιξία στις αλλαγές μεταξύ μαγαζιών, και ενοποιούσαν σε ένα κατάστημα colors και undercolors; Εεε;
Στον αντίποδα, έχω μόνο καλά λόγια να πω για την εξυπηρέτηση και την ευγένεια των πωλητριών στο undercolors of benetton της γλυφάδας -για κάτι τέτοια, θυμάσαι οτι είναι καλό να ψωνίζεις σε αυτόνομα μαγαζιά.
stylesheet19 
